شهرها در گذشته از قابلیت پیاده مداری بالایی برخوردار بوده و پیاده روی به عنوان اصلی ترین الگوی جابجایی مردم در داخل کانون های زیستی به دلیل کم هزینه بودن یا در دسترس بودن آسان برای کلیه اقشار جامعه به شمار می رفت که به دنبال انقلاب صنعتی و سلطه اتومبیل در شهرها موضوع عابر پیاده به فراموشی سپرده شد. به دنبال آلودگی هوا، سیاست کاهش استفاده از وسایل نقلیه شخصی و کاهش سوخت فسیلی، رویکرد برنامه ریزی شهری در چند دهه اخیر در جهت احیاء مقوله امکان افزایش قابلیت پیاده مداری در شهرها شکل گرفت. یکی از سیاستهای دستیابی به توسعه پایدار شهری، پیاده مداری می باشد. تأثیرگذارترین معیارها در سنجش ظرفیت پیاده گستری یک محدوده به ترتیب شامل، ساختار شبکه حمل و نقل، و ضعیت ترافیک، شرایط اجتماعی، کاربری و فعالیت ، ساختار کالبدی، شرایط طبیعی، مالحظات اقتصادی و سیما و منظر است. در این بخش " پرسشنامه امکان سنجی پیاده راه سازی" اراه می گردد.
