بخش مسکن را می توان یکی از مهمترین بخشهای توسعه در جامعه دانست. این بخش با ابعاد وسیع اقتصادی ،اجتماعی ،فرهنگی ،زیست محیطی و کالبدی خود اثرات گسترده ای بر ارائه ویژگیها و سیمای جامعه به مفهوم عام دارد. از یک سو اهمیت اقتصادی و اجتماعی مسکن ، این بخش را کانون توجهات عمومی قرار داده است و از سوی دیگر ، به دلیل اشتغال زایی این بخش و ارتباط آن با بسیاری از بخشهای دیگر اقتصادی ، به عنوان ابزاری مناسب در جهت تحقق سیاست های اقتصادی ،تلقی می شود.
برنامه ریزی مسکن جزیی از نظام برنامه ریزی شهری محسوب می شود که در آن فعالیتهای اجتماعی ،اقتصادی و فرهنگی جزیی از فعالیتهای درون مکانی واحدهای مسکونی و جزیی از فضاهای تغییر شکل و تطابق یافته محسوب می شود که بر حسب موضوع در چارچوب برنامه ریزی مسکن مورد توجه قرار می گیرد.بر همین اساس ،برنامه ریزی مسکن با تخصیص فضاهای قابل سکونت به نیاز های مسکونی و توجه به محدودیت منابع و استفاده از تئوری ها و تکنیک های ویژه با چارچوب های اجتماعی ،فرهنگی ،سیاسی و اقتصادی سر و کار دارد.
